आबा!!
कित्येक सुंदर गावे, नावीन्याचा शोध घेणारी माणसे आबांमुळे बघायला मिळाली. त्यांना भेटू शकलो. नागपूर अधिवेशनातील भेटी म्हणजे आनंदाचे जग होते. ते जग हरवले.
संपादकीय
रवीशच्या निमित्तानं
...पण हे कौतुक करताना माध्यमांतील एका प्रवाहाच्या दुटप्पीपणाचीही मला खंत वाटते
सुखी विचारांचे 'बी'
आपला मिजासखोर शत्रू पाकिस्तान आपल्यापेक्षा आनंदी आहे अन् भारत आनंदाच्या जगात शेवटून सोळावा. म्हणूनच, आनंद -१४० या वाणाची धास्ती बसली.
चंद्रकांत दादा!
आमचं ठरलंय! असं दादा नव्यानं सांगतीलही; पण २०१४ मधील त्यांचा 'मातोश्री ते दिल्ली' हा अवघड राजकीय वाटाघाटींचा प्रवास आजच्या नियुक्तीचा खरा पाया आहे.
जनता म्हणजे खासदार नव्हेत का?
सरकार जनतेकडून सवलती सोडण्याची अपेक्षा करते; मात्र कुणाच मंत्र्याने १०० दिवसांचे नियोजन करताना खासदारांना मिळणाऱ्या अचाट सवलती सोडण्याची योजना का मांडली नाही?
शून्यप्रहर । इंदिराजींचा कित्ता राहुल गिरवतील?
गांधी परिवाराबाहेरील कोणतीही व्यक्ती अध्यक्ष झाली, तर सोनियाजी किंवा प्रियांका यांना ती व्यक्ती आदेश- सूचना करू शकेल का? चाचा केसरी किंवा नरसिंहराव यांची अध्यक्षीय कारकीर्द आठवली तर राहुल यांच्या राजीनाम्याचे पडसाद का उमटत नाहीत याचे गमक कळते.
केशर अन् केशरी!
अमित शाह यांच्या पहिल्या काश्मीर दौऱ्याचा राजकीय अन्वयार्थ काढायचा असेल आणि संदर्भ प्रातिनिधिक जरी असले तरी काश्मिरात कोमेजलेल्या 'केशरा'ला दिल्लीत भरभरून उगवलेल्या 'केशरी'ने बळ देण्याची ही वेळ आहे.
एक 'मनोहर' मित्र...
मनोहर पर्रीकर प्रेमात पडावे असे मित्र. आमची मैत्री कशी झाली, ते नाही कळत. पण गट्टी जमली. आमचे फक्त पटले नाही, ते एकाच विषयात. ते मासे खायचे आणि मी बघत बसायचो! पत्रकारांपासून ते दूर राहत. फार नाही,पण अंतर ठेवत. सगळे पत्रकार मित्रही असेच सांगायचे.